Huize Boldershof, Druten | 1971

In de jaren zestig verandert de visie op de zwakzinnigenzorg. De geestelijk gehandicapten waren in grote ‘gestichtsgebouwen’ -in de Boldershof van architect Eduard Cuijpers, neef van de beroemde Pierre Cuijpers- gehuisvest. Nu wilde men een meer kleinschalige en open huisvesting voor de patiënten. Bedaux kreeg hiervoor de opdracht Hij ontwierp een strakke, open stedenbouwkundige structuur. Op de koppen van een brede groene hoofdas situeerde hij de voorzieningen zoals een hoofdgebouw, een zusterflat, een opleidingscentrum en een ketelhuis. Haaks hierop, gescheiden door grote groene hoven, werden de patiënten ondergebracht in paviljoens. Op de kop aan de groene as stond een breed paviljoen in twee lagen. De paviljoens werden hieraan verbonden door een lange gang met kleine paviljoens aan beschutte binnenhoven. Deze bestonden uit één laag en hadden grote glazen puien. Het kopgebouw had  twee lagen. De betonnen buitentrappen langs de voor- en zijgevel maken deze gebouwen zeer sculpturaal. Bijzonder is ook de zusterflat. Met zijn tien lagen boven een voet van een- en tweelaagse voorzieningen domineert het dit gebied. De gevel is zeer plastisch door het strakke stramien van een betonnen raster met terugliggende ramen. De onderling  verschoven schijven, de kopgevels met ‘valse’ balkons en de dakopbouw versterken de plasticiteit.

Begin deze eeuw zijn de inzichten weer veranderd. Geen instituut meer maar integratie werd het parool. Met als gevolg dat alle gebouwen van Bedaux op één na inmiddels zijn gesloopt.